Her sabah, uçsuz bucaksız, rutubetli, kasvetli şehrin dört bir yanında, varoşlardaki tıkış tepiş gecekondu mahallelerinde genç adamlar yola düzülüyorlardı. Amaçları işsiz, boş bir günü daha en iyi şekilde değerlendirmekti: Ayakkabı bağı satarak, dilenerek, İşçi Bulma Kurumu’nun girişinde dama oynayarak, pisuvarların etrafında takılarak, arabaların kapısını tutarak, pazarda sandık taşıyarak, çene çalarak, aylaklık ederek, çalarak, yarış tüyolarına kulak kabartarak, yol kenarlarından topladıkları izmaritleri paylaşarak, avlularda ve istasyonlar arasında yeraltı treni vagonlarında üç kuruş için halk şarkıları söyleyerek. Yılbaşından sonra kar yağdı ama tutmadı; kar küreyerek para kazanmak imkânsızdı. Esnaf kalpazanlardan korkusundan eline geçen bütün bozuk paraları tezgâha vurup kontrol ediyordu. Frl. Schroeder’in astroloğu dünyanın sonunun geldiğini haber verdi. “Bak,” dedi Fritz Wendel, Eden Oteli’nin barında kokteylini yudumlarken, “şu ülke komünist olsa zerre umurumda olmaz. Yani altı üstü biraz fikirlerimizi değiştirmemiz gerekir. Onu da kim takar?”
<!– #YASAKELMA
–>
