Yesilkentteki yaz okuluna Ann Taylorın öğretmen olarak atandığı haftaydı. Genç kadın yirmi dördünden henüz gün almıstı o yaz… Bob Spauldingsse bıyıkları bile terlememis on dörtlük bir delikanlıydı.
Aradan bunca yıl geçtikten sonra bile herkes hatırlıyor, Ann Tayloru.
Öğrencilerin sabah gelirken ona vermek için kır çiçekleri topladıkları, elmalar, portakallar getirdikleri, karatahtayı pırıl pırıl etmek için yarıstıkları, coğrafya dersinin haritalarını asabilmek için saç basa sille tokat dövüstükleri bir kadındı. Batmak için onun eve dönmesini beklerdi günes… Son gölge oyunlarını onun yüzünde oynardı. Temmuz sıcağına yürek ferahlatan bir serinlik, kıs soğuğuna insanın iliklerini ısıtan bir sıcaklık verirdi sanki… ıınsanlar ne zaman bir değisiklik isteseler, Ann Tayloru karsılarında bulurlardı. Gittiği, duyduğu yerden öylesine farklılasırdı ki, hemen göze batıverirdi . ıısteseniz de kaçıramazdınız onu gözden…
Bob Spauldingsse hazan yaprakları için Fareli Köyün Kavalcısıydı sanki. Yalnız olmak için yaratılmıstı. Ağaç tepelerinde uğuldayan rüzgarın arasından sesi gelir, bir kestane ağacının altında dünyayı yüreğinden dıslamıs olarak saatlerce oturur, kitaplarının üstünde cirit atan karıncalara aldırmadan kitabını okur, babaannesinin evinin terasında tek basına bir satranç tahtasıyla oyalandığı çok olurdu. Değil, yaşıtlarıyla, kimseyle birlikte göremezdiniz onu…
Okul odasının kapısından adımını ilk attığı andan itibaren öğrenciler ilgiyle izlemişlerdi Ann Tayloru… Genç kadın karatahtaya ilerleyip adını yazdığında çıt çıkmamış kıl kıpırdatmamışlardı.
Teşekkür ederiz