İslam Gemici – Serseriler

Babam, ben kendimi bildim bileli “eline kalemi alıp yazacaksın. İnsanın bağrı yanıyor. Şunları (o günlerde popüler olan konu neyse) gördükçe, işittikçe insan çileden çıkıyor. Oturup yazacaksın” der. Bugünlerde yaşı 74’e gelen babam yine hatıralar hususunda da derin bir “ah” çektikten sonra “bir gün oturup yazmalı.Neler var anlatılacak neler? Hele bir gün…” diye başlar anlatmağa. Ben de babama her defasında “bu kadar zamandır söyler durursun niye yazmazsın?” diye sorarım. Aldığım cevap “hele bir fırsat bulayım, yazacağım” şeklindedir.

Böyle diye diye yıllar su gibi akıp geçti ve bu zaman zarfında babam sadece (1994 yılıydı sanırım, ekonomik kriz patlamış, kimsede para yok) maddî olarak biraz sıkıntıya girdiği bir dönemde bir öykü yazıp bana yollamıştı. “Bu hikâyeyi bir yerde yayınlat da, telif ücretini bana yolla” biçiminde de bir not ilave etmişti. Tabii, yayımlattırmak mümkün olamamıştı. Hâlâ da saklarım babamın göz nuru dökerek, bütün ömrü boyunca yazmağı başardığı tek edebî metni.