Tanrıları nasıl yarattık,
elimiz ayağımız kurgumuzla
onları çamurdan yaptık.
Ürkümüz korkumuz çıkarımızla
çamurdan yaptık onları!
Ay’a tanrı, Güneş’e tanrı dedik
bilmem neyin nesine tanrı.
Din kılıç oldu kesildik
dada da dada da dada daaa
bilmeyen var mı aramızda?
Dinler yakıtını bitirdi mi ölür. Bütün dinler er geç ölecek… Neden? Çünkü yakıtı bitmek zorunda! Eskiçağ Anadolu dinlerinden, örneğin Hitit dininden ne kaldı şimdi? Hani Sümerlerin dini? Hem öyle bir değil, 150 tanrı vardı!
Dinin de yakıtı mı olur? demeyin! Din yapısını örerken, birtakım kurgular, imgeler, varsamalar kullanır… Kullanan da insan! Hem kullanır, hem yapar; ondan sonra da bu “Allah” der, bu “Tanrı” der! Hiçbiri gerçekler üzerine kurulmamıştır. Peki, öyle de niçin kurulup yaratılmıştır? Uzun tartışmalara girişmeden özetle yanıtlayayım: Din, insanın korkusu, çıkarı, onmazlığı üzerine kurulmuştur. İnsan başarısızlığı karşısında, onmasızlıklarında tanrıları aramayıp; kendine güvenseydi, sayıları 300 milyonu aşkın düzmece tanrıların hiçbiri, kafalara çivilenmeyecekti!
