Bauman, Yasa koyucular ile yorumcular'da, modernite ve postmodernite kavramlarını, "entellektüel rol"ün yerine getirildiği birbirinden tamamiyle farklı iki bağlama ve bunlara yanıt olarak gelişen stratejilere işaret etmek üzere kullanıyor. Bu karşıtlıktan yararlanarak Batı Avrupa tarihinin (ya da Batı Avrupa'nın egemen olduğu tarihin) son üç yüzyılını entellektüle praksis açısından kuramlaştırıyor. Yazara göre , entellektüel çelışmaya ilişkin tipik modern stratejiyi en iyi sergileyen şeylerden biri "yasa koyucu" eğretilmesiidr. "Bu rol, görüş ayrılıklarını hükme bağlayan yetkeli ifadeler kullanmayı ve bir kez seçildiklerden doğru ve bağlayıcı hale gelen görüşleri seçmeyi içerir. Bu durumda hüküm verme otoritesi, entellektüellerin toplumun entellektüel olmayan kesimine oranla daha kolay eriştikleri üstün (nesnel) bilgi taıafından meşrulaştırılır. "Bu konudaki tipik postmoderen stratejiyi iyi "yorumcu" eğretilemesi gösterir. Yani, "bir topluluğa özgü gelenek içinde dile getirilmiş ifadeleri, bir başka geleneğe dayanan bilgi sistemince anlaşılabilecek şekle çevirmeyi içerir. En iyi toplumsal düzenil seçmeye yonelmek yerine bu sktrateji, özerk (bağımsız) katılımcılar arasında iletişimi kolaylaştırmak amacını taşır; iletim süreci içinde anlamın çarpıtılmasını önlemeye çalışır."Bauman bu iki stratejinin kaynağını ve etkilerini, Batı ile dünyanın öteki ülkeleri arasındaki liişkilerde, Batı toplumlarınını iç örgütlenmesinde, bilginin ve bilgiyi üretelerin bu örgütlenme içindeki yerlerinde ve entellektüellerin yaşam tarzlarında arıyor. Bunu yaparken de, modernite projesinini vaatlerine ve iflasına ilişkin kuramsal tartışmaların yanısıra, günümüzde farklı toplumsal denetim mekanizmalarının kurulması, "yeni yoksullar"ın oluşması gibi olguları gündeme getiriyor. Bu çerçevede cevap aradığı en önemli soru ise, tamamlanmayı bekleyen modenite projesined entellektülelerin nasıl yeniden yer alabileceği.

https://yadi.sk/i/fzwK3wEl3T2EJu